خدايا !

آنچنان زمين گيرم نکن که هنگام ظهور مولا توان برخاستن نداشته باشم ...

اللهم عجل لوليک الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

خدای من سلام!
خدای مهربون من سلام!
از همه هیاهوی دنیا کندم و اومدم سه روز در بست در خدمتت؛ اومدم که سه روزی باهات خلوت کنم؛ اومدم بشینم و بشینی یه کم کارام رو حلاجی کنم؛ ببینم یک سال چی کار کردم و یک سال چیکار میخوام بکنم.
صدق الله العلی العظیم! صدق است و درست است کلام تو ای خدای من! ای محبوب من! عزیز من! معبود من!
خدایی که جز تو کسی رو ندارم. خدایی که فقط تو هستی که وقتی بهت دل بستم، وقتی بهت تکیه کردم خیالم راحته هیچ وقت، هیچ چیز نمی تونه تو رو از من جدا کنه. چرا که فقط و فقط تویی که حی قیومی.
آدما طمع دارن! حریصن! حسودن! همیشه دنبا چیزی هستن که کسی نداشته باشه! دنبال کسی هستند که فقط مال خودشون باشه، بعد هم که به دست میارنش، براش می خونن:

 افلاک را گردیده ام،

                  دور جهان چرخیده ام،

اما تو چیز دیگری…
من این کارا رو نکردم، جایی رو نگشتم، سختی نکشیدم، اما از تجربیات بقیه، از حال و روز مردم، از گفته های اطرافیان، از شهادت ملائکه و دانایان عالم فهمیدم: اما تو چیز دیگری
تویی که ذوالجلال و الاکرامی، تویی که رحمن و رحیمی، تویی که حلیم و کریمی، تویی که لیس کمثله شیئی، تویی که سمیع علیمی، تویی که بصیر خبیری، خلاصه تویی که همه چیزی، تویی که بهترینی.
و انا علی ذلک من الشاهدین! و منم مثل بقیه شاهد و گواه بر همه این امور هستم.
خدایا! همه عالم دلبری دارن، همه یکی رو دارن که همیشه به فکرشن، تا ازش دور می شن برای دیدنش لحظه شماری می کنن، همیشه به فکر این هستن که رضایتش رو جلب کنن، …
خلاصه که هر کی دلبری داره…
تا به این سن و سال رسیدم دلبرهای مختلفی رو تجربه کردم اما…
اما حالا رسیدم به اینکه غیر تو دلبری نیست. دلبری که همه چیز از آن توست. همه چیز مخصوص توست. همه چیز برای توست. عزت و فخر و بزرگواری و مهربانی و هیبت و پادشاهی و بخشش و پاکی و پاکیزگی و یکتایی و کبریایی و … همه و همه چیز از آن تو و برای تست.
همه عزت های دنیوی سرابیه که مردم دنیا بهش دل می سپارن و باهاش مغرور می شن و دنیا و آخرت خودشون رو خراب می کنن. عزت فقط از آن توست که گاهی شمه ایش رو به بندهات می دی.
یا الهی! کی می تونه خوار کنه اونی که تو از عزت خودت بهش بهره ای دادی؟!
الهی و ربی!
سلام و درود من رو به فرشته ات جبرائیل برسون. همو که امین وحی است و در اطاعت امرت نیرومند؛ و فرمانده ای مطیع برایت در آسمانها و حافظ و نگهبان سخنان وحی تو و یاری کننده و دلگرم کننده رسولان تو و هلاک کننده دشمنانت.
سلام و درود من رو به فرشته ات میکائیل که فرشته رحمتت هست برسان. همو که برای بندگان صالح و مطیعت طلب آمرزش می کند و همراه و یاری دهنده آنهاست.
خدایا! سلام من را به فرشته ات اسرافیل، کسی که حامل عرش است و صاحب سور برسان. کسی که از خوف تو ترسان و هراسان است.
الهی!
بر من رحم کن. بر خواری ام، بر فقر و تنهائی ام، بر بی کسی ام.
خدایا! کوله باری از گناه بر دوش دارم اما تو به رحمت و بزرگواری تو اعتماد و ایمان دارم.
محبوب من! با خضوع و خشوع و ترس و هراس از عقوبت گناهانم و با پریشانی به تو پناه آورده ام در حالی که به جرم و گناه خودم اعتراف می کنم. و از تو طلب مغفرت و آمرزش و چشم پوشی از خطاهایم رو دارم. یا ستار العیوب! یا غافر الذنوب!
یا الهی!
تو را به حرمت ماه رجب، به حرمت شهر مکه و خانه کعبه گناهانم را بیامرز و مرا از عذابت در پناه گیر، و از میان همه نعماتت خواهان رضایتت از خودم هستم.
خدایا! همه کدورت ها و ناراحتی و دشمنی هایی که بین من و دیگران هست را به حرمت این ماه و این روزهای عزیز برطرف گردان.
الهی! درهای خیر و برکت و گشایش را به رویم باز کن. و هر کار سخت و مشکلی را بر من آسان گردان.
خدایا! تو که همه امور به دست توست، زبان بدگویان من را ببند و شر هر دشمن و ستمگری را از من دفع کن.
الهی! هر آنچه که میان من و تو و میان من و عبادت تو جدایی افکند را از من دور کن.
خدایا! در طلب حوائجم اصراری ندارم. همه آنچه را که می خواهم تو خود خوب می دانی، از بین همه آنها آنچه را که به صلاح و مصلحت من است را برآورده به خیر بگردان.

یا قاضی الحاجات

به برکت صلوات بر محمد و آل محمد

منبع : www.etrenamaz.ir

چرا چنین متوكل به ما جفا كردى

شدى به كین، متوسل ستم روا كردى

غم مدینه مرا كم نبود اى ظالم؟

كه طعن و تهمت و تبعید را روا كردى

مگر مرا به تمسخر گرفته‏اى كان شب

به جشن و لهو و لعب خواهش غنا كردى

براى من شب جشن تو پر ز ماتم بود

خوشى نبود، كه بر پایىِ عزا كردى

سرور و بزم تو تنها سر بریده نداشت

چرا سرم نبریدى؟ به من جفا كردى

ز روى پاك و نجیبم حیا نكردى تو؟

چسان ز شعر من اى بى حیا حیا كردى

عبادت شب و ذكر و ترحمم دیدى

ولى به دشمنى خویش اتّكا كردى

هزار نقشه به قتلم‏ كشیدى و اجرا

به دست معتز ملعون در انتها كردى

براى حفظ متاعِ دو روزه دنیا

تو باب، در همه جا، سبّ اوصیا كردى

به بغض آل على راه كربلا بستى

جفا به زائر و سلطان نینوا كردى

براى عُسرت و آزار زائران حسین

پس از دو قرن عجب ظالمانه تا كردى

چه دست‌ها كه بریدى ز قبر پاك حسین

به زجر و حرمله و شمر اقتدا كردى

یزید آب بر او بست و تو حَرَم بر آب

به شاه تشنه لبان كار اشقیا كردى

مــی خــواهــم کمــی بــروم
آن ســوی دنيــا!
آنجــا کــه آسمــان،
پنجــره بيشتــر دارد
و خــدا هــم،
ديــدی بهتــر ...

کجایی ای جهان آرا خرمشهر را بینی

ز خون پاک خونین تا فریاد نهر را بینی

کجایی تا بیاموزی به ما را شهادت را

نشان دادی تو با رفتن به ما رسم شجاعت را

شهادت را طلب کردی و از عشق وطن گفتی

به استغنا رسیدی چون به پا خیزی به تن گفتی

جهان را زینتی دادی به اسمت ای جهان آرا

تو با خونت گرفتی خاک میهن را کماندار

ببوسم دست آن مادری که فرزندی چنین دارد

چون اشکی بریزد او به یادش آسمان بارد

محمد جان جهان آرا کنم آن دم ز تو یادی

که طفلانی به خرمشهر بینم در شادی

اگر چه مثل تو مردی در ایام کم باشد

اگر راهت بیاموزم مرا دیگر چه غم باشد

اشکان مازندرانی

من یک زن عادی ام
کمی شاعر ..کمی تنها .. که مهربانی هایم
هندسه حیات ترا بهم خواهد ریخت
و تاریخ و جغرافیای سرنوشت ترا تغییر خواهد داد

.

یک ماهی از تو خواهم گرفت
در عوض دریا را به تو پیشکش خواهم داد
یک گندم از تو خواهم گرفت
در عوض خرمنم را به تو خواهم بخشید

.

به من نگاه کن ... خوب نگاهم کن ای خوب من
رد نخی که بجای النگـــو دور دستم بستم
قلبم را تازیانه میزند
خاطرات خاکستری ام را پاک کن
فقط یک النگو برایم بخر

نسرین بهجتی

لازم هم نيست شعر بگويی
فقط باش
بخند، حرف بزن
اين يعنی شعــــر
يا نــــه، راه برو
من نگــــاهت کنم

به این خیابان بگو

تمام نشود

من

با تو حرفها دارم

عاشق شو
و شعرهای ناتمامِ مرا
تمام کن

مرا دوست بدار ، ای دل مهربان .حتی برای انسانی ناسپاس . حتی برای موجودی شریر .

زیبایی گذران پاییز یا شکوه خورشید غروبگاهی باش. بگذار سر بر دامنت نهم و

حسرت تابستانی نورانی را از فروغ ملایم پاییز گیرم. مرا دوست بدار

کاش تو نگاه آخر عشق رو از تو چشمم میخوندی

در کدوم گلستون میشه تو رو دید
از کدوم مسافر حالتو پرسید
رفتم و رفتم تابه شهر گل رسیدم
گشتم و گشتم مثل تو گل ندیدم

گل ابریشمی من

با کدوم ترانه میشه سرودت
کدوم زمستون داره راز سکوتت
بذار تا من ببارم رو دامن تو
تا که بهارون بشه پیراهن تو

گل ابریشمی من
گل دوست داشتنی من
زنده کردی عشقو در من
گل ابریشمی من

مستم و مستم تا که مستم از تو هستم
هستم و هستم با بوی تن تو مستم

گل ابریشمی من
گل دوست داشتنی من
زنده کردی عشقو در من
گل ابریشمی من

امشب تمام عاشقان را دست به سر کن

 یک امشبی با من بمان، با من سحر کن

بشکن سر من، کاسه ها و کوزه ها را

 کج کن کلاه، دستی بزن، مطرب خبر کن

گل های شمعدانی همه شکل تو هستند

رنگین کمان را، به سر زلف توبستند  

تو میرِ عشقی، عاشق بسیار داری

پیغمبری، با جان عاشق كار داری

نگاهت ميكنيم شايد هنوزم عاشقم باشي
كجا پر ميكشي از من تو كه ميترسي تنها شي
نگاهت ميكنم شايد شب از عشقه تو زيبا شه
يه چيزي مثله دلتنگي تو چشماي تو پيدا شه
همين كه عشقو ميفهمي
همين كه با تو هم دردم
نميشه يا نميتونم
يه لحظه از تو برگردم
هنوز دستاتو ميگيرم
هنوزم بي تو ميميرم
اگرچه از تو دل كندم
اگر چه از تو دلگيرم

من و تو تازه گل كرديم
حالا كه وقته رفتن نيست
بجز دلواپسي حسي تو فرداهايه بي من نيست
نگاهت ميكنم شايد نتوني بگذري از من
هنوزم با تو خوشبختم تو اوج عشقو دل كندن

شاعر و فرشته ای با هم دوست شدند.
فرشته پری به شاعر داد و شاعر ، شعری به فرشته.
شاعر پر فرشته را لای دفتر شعرش گذاشت و شعرهایش بوی آسمان گرفت
و فرشته شعر شاعر را زمزمه کرد و دهانش مزه عشق گرفت.

خدا گفت : دیگر تمام شد.
دیگر زندگی برای هر دوتان دشوار می شود.
زیرا شاعری که بوی آسمان را بشنود، زمین برایش کوچک است
و فرشته ای که مزه عشق را بچشد، آسمان برایش تنگ...

باز هم آسمان به حرف آمد

باز از آسمان برف آمد

تو را مي شناسم من اي عشق

شبي عطر گام تودر كوچه پيچيد

من از شعر پيراهني بر تنم بود

به دستم چراغ دلم را گرفتم

و در كوچه عطر عبور تو پر بود

و در كوچه باران چه يكريزو سرشار

گرفتم به سر چتر باران

كسي در نگاهم نفس زد!

صدایم کن ، صدایم کن               صدای تو ترانه است

نفس های تو در گوشم               کلامی عاشقانه است

اگر از بودن و ماندن                  بدون عشق دلگیرم

صدایم کن به آوازی           که من بی عشق می میرم 

اگر خوابم اگر بیدار                  اگر مستم اگر هشیار

صدایم کن ، در آغوشت نگاهم دار

کویرم من ، اگر گلزار              اگر هیچم ، اگر بسیار

صدایم کن ، در آغوشت نگاهم دار 

ای درخت آشنا
شاخه‌های خویش را
ناگهان کجا
جا گذاشتی ؟

یا به قول خواهرم فروغ:
دست‌های خویش را
در کدام باغچه
عاشقانه کاشتی ؟

این قرارداد
تا ابد میان ما
برقرار باد:
چشم‌های من به جای دست‌های تو !

من به دست تو
آب می‌دهم
تو به چشم من
آبرو بده !

من به چشم‌های بی‌قرار تو
قول می‌دهم:
ریشه‌های ما به آب
شاخه‌های ما به آفتاب می‌رسد

ما دوباره سبز می‌شویم ! …

سرمست شد نگارم ، بنگر به نرگسانش                              مستانه شد حدیثش ، پیچیده شد زبانش

گه می فتد از این سو ، گه می فتد از آن سو                آن کس که مست گردد ، خود این بود نشانش

چشمش بلای مستان ، ما را از او مترسان                        من مستم و نترسم از چوب شحنگانش

ای عشق الله الله ، سرمست شد شهنشه                         برجه بگیر زلفش ، در کش در این میانش

اندیشه ای که آید در دل ، زیار گوید                               جان بر سرش فشانم  ، پر زر کنم دهانش

آن روی گلستانش و آن بلبل بیانش                                وآن شیوه هاش یارب ، تا با که است آنش

این صورتش بهانه است ، او نور آسمان است        بگذر زنقش و صورت ، جانش خوش است جانش

دی را بهار بخشد ، شب را نهار بخشد                         پس این جهان مرده ، زنده است آن جهانش

دست عشق از دامن دل دور باد!
می‌توان آیا به دل دستور داد؟

می‌توان آیا به دریا حكم كرد
كه دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟

آنكه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغ تیز را
در كف مستی نمی‌بایست داد

همین لحظه شاد باش. زندگی تو همین لحظه است

در دسترس که نباشی، مشترک مورد نظر می شوی.

غمهایت را برای خودت نگاه دار .

به کسی نشانشان نده . حتی به محرم ترین اسرارت.

باور کن دو بار، سه بار، چهاربار که ببیند

غمگینی، می گذارد و

می رود. من برای خودت گفتم

هر دم به گوشم میرسد آواي زنگ قافله.اين قافله تا کربلا ديگر ندارد فاصله.

يک زن ميان محملي اندر غم و تاب و تبس.اين زن صدايش آشناست اي واي من اين زينب است.

التماس دعا

آسمان که گریه می‌کند،
انگار تو هم دلت می‌خواهد که ابر شوی و بباری...
بباری و پاک کنی، زنگار دل سیاهت را.

و وای بر آنی که آسمان دلش ابری نمی‌شود!
... تا ببارد و بشوید؛
ببارد و پاک کند؛
ببارد و سبک شود،
همچون نسیم با طراوت لحظات پس از باران.

خدایا،
دلهایمان را بارانی کن...

زندگی نغمه ی پروانه هاست

لحظه های بی تابی

چون جوشش می ناب گران بهاست

زندگی را باید فهمید

پرواز کرد در دریای هستی

غوطه خورد در تلاطم حوادث تنهایی

و سکوت حاصل عشق

آشنا باید کرد مردمان را با عشق

با لحظه های بی بازگشت

با آشنایی

خاطرات را باید گاهی دوره کرد

رد پای اشتباهات را باید دید

پرواز باید کرد در آسمان زندگی

همچو مرغ رفت سوی فردوس برین

دیرین پابسته ی خانه ی بی بازگشت

باید بازگشت سوی آن اسیر

باید فهمید لحظه ها را

عمر را

زمانهای در گذر را

زودتر زان که پژمرده گردد خاطرات

در یاد آن دفترچه ی قدیم

باید ساخت زندگی را

آن چنان

کز گذشت لحظه ها

ما را نباشد بیم

باید گوش سپرد

به آواز آن عاشق پیر

زندگی را باید فهمید

عشق را باید دید

دل را باید بست

تا آغاز شود زندگی


بهمن برنا

باران می بارد .به حرمت " کداممان " نمی دانم..!
من همین قدر می دانم : باران صدای پای اجابت است..
خدا ناز می خرد نیاز کن

سفرت بخیر اما...

بد نیست اگر خاطرت بماند

به تعداد خط های سپید جاده ای که در آنی

دلم برایت تنگ می شود.....

همبازی هایمان را تا وقتی دوست داریم،

که خوب می بازند.

 

 

سالگرد ازدواج حضرت علی علیه السلام و فاطمه زهرا سلام الله علیها مبارک باد.
____________________________________________________________

بازهم فصل بهار و گل ایمان باز شد
خنده گل به تماشای بهار آغاز شد
...
تا درآمد برون غنچه ی خواب آلوده
ذکر زیبای علی گفت و جهان آغاز شد

بلبل این نغمه ی شیرین شنید و برگشت
بوسه بلبل مست بر لب گل آغاز شد

چون که گلهای دگر نغمه ی شادی دیدند
هر گلی گفت علی ، بزم بهار آغاز شد

شعر از مهدی کویر

 

 

خداحافظ شايد تنها بموني شايد قدر نگاهم رو بدوني خدا حافظ شايد آسوده باشي

شايد تنها تو کنج خونه باشي خداحافظ شايد خوشحالي حالا از اون وقتي که من رفتم

تا حالا خداحافظ بدون دل تيکه پارس مثل ابر بهاري که ميبارس خداحافظ ولي خوب بازي

کردي ميون گريه هام خوشحالي کردي خداحافظ شايد يادت بياره که دل تنها به عشق تو دچاره

کاش همه می دانستند زندگی شادی نیست شاد کردن است

زندگی قهقهه نیست لبخند است

عکست را در تمام بیلبورد هاى شهر نصب کرده اند
تابلوهای راهنمایی
همه و همه
مسیر خانه ی تو را نشان می دهند
من دیوانه شده ام ؟
یا شهردار عاشق تو . . . ؟